Μορφολογία: Είναι πολυετές, ριζωματώδες αλόφυτο (αντέχει στα άλατα), με βλαστούς που φτάνουν σε ύψος 20-50 cm. Οι γραμμωτοί ανορθωμένοι ή πλάγιοι βλαστοί είναι αποξυλωμένοι στη βάση τους και διακλαδίζονται στο πάνω τμήμα τους. Τα φύλλα είναι λεία, σαρκώδη και πολυσχιδή. Τα άνθη είναι μικρά με κιτρινοπράσινα πέταλα και αναπτύσσονται σε ταξιανθία σκιάδιο με 8-36 ακτίνες. Ο καρπός αποτελείται από δύο μερικάρπια.

Ανθοφορία: Ανθίζει από τον Ιούνιο έως το Σεπτέμβριο.

Βιότοπος και εξάπλωση: Είναι αυτόχθονο φυτό των χωρών της Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας και της δυτικής Ευρώπης και αυτοφύεται σε παραθαλάσσιες περιοχές, πάνω σε βραχώδη υποστρώματα που δέχονται ψεκασμό θαλασσινού νερού.

Συγκομιδή – Ξήρανση: Συλλέγονται οι τρυφερές κορυφές, που αποτελούν το εδώδιμο τμήμα όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για κονσερβοποίηση ή νωπή κατανάλωση και όλο το υπέργειο τμήμα με τις ταξιανθίες όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για παραγωγή εκχυλίσματος. Είναι εφικτή η συγκομιδή σε δύο ή τρεις περιόδους: η πρώτη τον Μάϊο-Ιούνιο, η δεύτερη τον Ιούλιο-Αύγουστο και το φθινόπωρο.

Αιθέρια έλαια – Βιολογικές ιδιότητες: Είναι φυτό γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Εθνοφαρμακολογικά δεδομένα υποδηλώνουν την χρήση του στη λαϊκή θεραπευτική ως αντισκορβουτικό και διουρητικό, λόγω της μεγάλης περιεκτικότητάς του σε βιταμίνη C, καροτενοειδή και φαινολικές ενώσεις (φλαβονοειδή, φαινολικά οξέα). Τα σαρκώδη φύλλα του χρησιμοποιούνται ως καρύκευμα. Επίσης, έχει υψηλή περιεκτικότητα σε αιθέριο έλαιο. Τα σπέρματά του περιέχουν αξιόλογες ποσότητες σε λάδι, δυνητικώς βρώσιμο, λόγω του ότι η σύστασή του σε λιπαρά οξέα είναι παρόμοια με του ελαιόλαδου.

Με βάση διάφορες εργασίες που έχουν δημοσιευθεί, τα υδατικά εκχυλίσματα του κρίταμου περιέχουν μεταξύ άλλων φαινολικών ουσιών κυρίως χλωρογενικό οξύ (υδροξυκινναμικό οξύ) και παράγωγά του. Μάλιστα θεωρείται ότι είναι μια σημαντική πηγή της αντιοξειδωτικής αυτής ουσίας, η οποία έχει επιπλέον αντιικές, αντιφλεγμονώδεις και ανοσολογικές ιδιότητες.