Ιδιαίτερη σημασία για τις γεωργικές εργασίες είχαν τα γεωργικά εργαλεία. Υπήρχαν εργαστήρια ειδικά τα λεγόμενα σιδεράδικα, τα οποία στο παρελθόν είχαν μεγαλη βαρύτητα για την εκάστοτε τοπική κοινωνία.

Το επάγγελμα του σιδηρουργού

Οι σιδεράδες μάζευαν όλα τα παλιοσίδερα, όπου κι αν τα έβρισκαν, πολύτιμο πράγμα τότε, και τα μεταμόρφωναν στο καμίνι σε γυνιά, κασμάδες, δικέλια, κασάρες, μασιάδες, ροστιές, κρεμαστάληδες, και ότι άλλο είχαν ανάγκη στην εποχή που ζούσαν.

Αναφέρεται ότι οι παλιότεροι είχαν καμωμένη συμφωνία με τους σιδεράδες να φτιάχνουν όλα τα εργαλεία της κάθε οικογένειας και να πληρώνονται με είδος μια ή δύο φορές το χρόνο με τη συγκομιδή των γεννημάτων.

Οι σιδεράδες έφτιαχναν με τα χέρια τους ότι υπήρχε από μέταλλο, κυρίως σίδερο. 

Η διαδικασία παραγωγής

Είχαν ένα μεγάλο φούρνο όπου φυσούσαν με μια φυσούνα ώστε να κρατάνε τη φωτιά αναμμένη και σε ψηλή θερμοκρασία. Σε αυτή τη φωτιά ζέσταιναν τα σίδερα για να τα κάνουν πιο εύπλαστα και στη συνέχεια τα έπιαναν με μια μεγάλη τανάλια και τα έβαζαν πάνω στο αμόνι.

Το αμόνι ήταν μια μεγάλη σιδερένια βάση πάνω στην οποία έβαζαν τα σίδερα που θα επεξεργάζονταν. Εκεί χτυπούσαν το κοκκινισμένο από τη φωτιά σίδερο με ένα μεγάλο σφυρί και του έδιναν τη μορφή που ήθελαν.

Η δουλειά του ήταν πάρα πολύ σκληρή εξαιτίας του μεγάλου βάρους των σίδερων που έπρεπε να κουβαλάνε, ενώ παράλληλα ήταν δίπλα στη φωτιά. Το κοκκίνισμα του σίδερου στη φωτιά σε συνδυασμό με το βουτηγμα στο κρύο νερό που ακολουθούσε μετά, έκανε το σίδερο ανθεκτικό και σκληρό. Από εκεί βγήκε και η φράση “στη βράση κολλάει το σίδερο”.

Ένας πλανόδιος άνθρωπος του μόχθου ήταν και ο ακονιστής ή τροχιστής. Η δουλειά του ήταν να τροχίζει και να ακονίζει μαχαίρια, πριόνια, τσεκούρια, ψαλίδια και άλλα κοπτικά εργαλεία.

Σήμερα

Σήμερα το συγκεκριμένο επάγγελμα έχει χαθεί μέσα στο χρόνο.