Μέχρι το Β’ παγκόσμιο πόλεμο η μεταφορά ανθρώπων και προϊόντων στα κτήματα και στους οικισμούς του νησιού γινόταν σχεδόν αποκλειστικά με τα ζώα, εφόσον το χερσαίο οδικό δίκτυο ήταν υποτυπώδες και η ορεινή μορφολογία του εδάφους δυσχέραινε τις μετακινήσεις.

Το μουλάρι και το γαϊδούρι ήταν τα πιο διαδεδομένα μέσα μεταφοράς, ενώ ακόμη και σήμερα κρίνονται απαραίτητα, ιδιαίτερα στις απόκρημνες και δύσβατες πλαγιές με τα ελαιοκτήματα.

Το επάγγελμα του σαμαροποιού

Οι σαμαράδες κατασκεύαζαν σαμάρια για τα μουλάρια, αλλά και για τα άλογα που ήταν πολύ λιγότερα. Στις αγροτικές εργασίες και γενικότερα στις καθημερινές δραστηριότητες τα σαμάρια ήταν απλά, με ξύλινο σκελετό και εσωτερική επένδυση από δέρμα ή “κετσέ” (αρνόμαλλο).

Στα πανηγύρια και τις ιπποδρομίες οι ιδιοκτήτες των αλόγων διακοσμούσαν τα σαμάρια με χάντρες, υφάσματα και πλούσια χρώματα.

Καπιστραδες ονομάζονταν οι τεχνίτες εκείνοι πού αναλαμβάναν τις κατασκευές σχετικές με τα καπίστρια, τις μεσσίες , καθώς και τους καπ(ου)λουδέτες. Τα τελευταία είναι τα λουριά που περνάνε από τα καπούλια του ζώου και συγκρατούν το σαμάρι.

Τη συγκεκριμένη τέχνη την ασκούσαν επίσης και οι σαμαροποιοί καθώς και οι τσαγκάριδες.

Τους καπιστραδες τους συναντούσε κανείς σε όλες τις μεγάλες αγροτο-κτηνοτροφικές κοινότητες του νησιού για την κάλυψη των τοπικών αναγκών, ακόμη περισσότερο στο Μανταμαδο, την Αγία Παρασκευή καθώς φυσικά και στο χωριό μας, την Αγιάσο ωστόσο στη Λέσβο έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης και τα σαμάρια που προέρχονταν απο τη γειτονική Χίο.

Σήμερα

Σήμερα το συγκεκριμένο επάγγελμα έχει χαθεί μέσα στο χρόνο.