Από τα επαγγέλματα που χάθηκαν μπορούμε να αναφέρουμε και το επάγγελμα του ράφτη. Πήρε πολλές ονομασίες ανά τον καιρό. Ένα επάγγελμα νέο για την εποχή του.

Το επάγγελμα ήταν σχεδόν οικογενειακό και το μάθαινε ο πατέρας στο γιο και έτσι το επάγγελμα γινόταν και οικογενειακό επώνυμο.

Το επάγγελμα του ράφτη και η Γαλλική μόδα

Οι ράφτες της παλιάς εποχής έραβαν φουστανέλλες, πουκαμίσες και άλλα εξαρτήματα της στολής των ανθρώπων της στάνης και του χωριού. Καθώς περνούσε ο καιρός οι Έλληνες αρχιζαν να εξευρωπαιζονται, το ίδιο και τα ρούχα τους.

Ήρθε στο φως μια νέα μόδα, η γαλλική.

Έτσι οι ραφείς ονομάστηκαν φραγκοραφτάδες από τους Φράγκους. Ήταν πλανόδιοι και γύριζαν τα χωριά με μια τσάντα με τα ντρίλινα υφάσματα που ήταν μοντέρνα και όχι του αργαλειού.

Από την άλλη πλευρά ο ραφτορασάς ήταν εκείνος που ειδικεύονταν στο ράψιμο των ράσων των καλογεροπαπάδων. Ενώ οι βλαχοράφτες ήταν ειδικοί για τις στολές των βλάχων που συνήθως καλούσαν τους φουστανελλάδες.

Βέβαια η ραπτική και η υφαντουργία ήταν οικιακές ασχολίες, ιδιαίτερα των γυναικών που έφτιαχναν τα βασικά είδη ρουχισμού. Ωστόσο, όπως αναφέρθηκε, υπήρχαν και επαγγελματίες ράπτες που ειδικεύονταν στην κατασκευή συγκεκριμένων ειδών ενδυμάτων. 

Όπως αναφέρει ο λέσβιος ιστορικός Παναγιώτης Σαμάρας, οι μεγαλύτερες και παλαιότερες συντεχνίες της πόλης της Μυτιλήνης ήταν των Ραπτών, των Γουναράδων και των Μεταξουργών (Καζάζηδων).

Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν και οι ειδικότητες των ραπτών

Οι ράπτες κατασκεύαζαν τα εγχώρια ενδύματα, είτε από τσόχα (οπότε ονομάζονταν “τσοχατζήδες”), είτε από αμπά (οι “αμπατζήδες”), και τα έραβαν με μεταξωτή κλωστή (“μπρισίμι”), διακοσμώντας τα με γαϊτάνια, με κεντήματα και με ολομέταξα κουμπιά.

Η ειδικότητα των “τσοχατζήδων”, που έραβαν “σαλβάρια”, “γιλέκια” και “καφτάνια” ήταν απαραίτητη στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι “αμπατζήδες” σταδιακά αντικατέστησαν εντελώς τους “τσοχατζήδες”. Χρησιμοποιούσαν τον εισαγόμενο “αμπά”, ένα είδος χονδρού υφάσματος που το ύφαιναν στην Ανατολική Ρωμυλία και το έβαφαν σε δύο συνήθως χρωματισμούς (γαλάζιο και κόκκινο).

Για τα καλά και δύσκολα ρούχα υπήρχε ο ειδικός ράφτης.

Τα εργαλεία του ράφτη

Τα εργαλεία τους ήταν μια δαχτυλήθρα, ένα ψαλίδι, μια μεζούρα και το θηλυκωτάρι (ειδικό άγκιστρο για να κρατεί το ύφασμα από κάπου σταθερό).